Źródło: Internet
Najbardziej potężne erupcje wulkanów w historii Ziemi miały miejsce na Syberii. Eksplozje tak zwanych trapów syberyjskich rozpoczęły się około 250 milionów lat temu i trwały przez setki tysięcy lat. W tym czasie na powierzchnię ziemi wydostało się około 2 mld metrów sześciennych stopionej skały. Lawa objęła prawie całą zachodnią Syberię, czyli obszar porównywalny pod względem wielkości do Kanady.
Materiał wulkaniczny z tej mega erupcji wyrzucany był na setki metrów w atmosferę, a stężenie szkodliwych gazów zmieniło ją na tyle, że spowodowało to wielkie zmiany klimatu z szybkim jego ociepleniem włącznie. Aby oszacować zmiany temperatury w trakcie zaobserwowanego wtedy wymierania gatunków, naukowcy przeanalizowali zawartość izotopu tlenu-18, znajdującego się w szczątkach wymarłych stworzeń w ciągu pierwszych pięciu milionów lat od tej megaerupcji.
Naukowcy przebadali w tym celu ponad 15 tysięcy szczątków wyekstrahowanych ze skał osadowych w południowych Chinach. Stwierdzono, że najwyższe stężenie tlenu-18 było 252,1 i 250,7 milionów lat temu. Uczeni uważają, że wystarczy, aby temperatura podniosła się powyżej 40 stopni, aby zginęła większość alg i roślin, a także wszystkie kręgowce. Prawdopodobnie nieznośny upał, na początku triasu, zniszczył na Ziemi praktycznie wszystkie lasy iglaste, o czym świadczy brak złóż węgla z tego okresu. Życie w oceanach zostało wtedy praktycznie unicestwione.
Wybuch wulkaniczny, który to zapoczątkował był niezwykły. Zamiast z krateru wulkanu lawa wypłynęła na powierzchnię przez duże pęknięcia w ziemi. Ten rodzaj erupcji nazywa się wylaniem bazaltu. Przebieg takiej aktywności może być spokojniejszy, ale jej skutki są o wiele bardziej katastrofalne.
Lawa miała wielką płynność i rozciągała się na dziesiątki, a nawet setki kilometrów zanim zastygła. Warstwa po warstwie pokrywała ziemię, tworząc dziwaczną formę schodkową. Takie skały bywają nazywane trapami. Ukształtowania terenu, które jest tworzony w ten sposób jest bardzo stabilne, a ten rodzaj skał jest narażony na erozję w znacznie mniejszym stopniu niż skały osadowe.
